‘Als je die stralende gezichten ziet, dan word je zelf ook blij’

“Onze zoon Harrie heeft 35 jaar bij De Trans gewoond”, vertelt Roelof Darwinkel. “Bij zijn geboorte had hij zuurstoftekort opgelopen. Daardoor was hij verstandelijk beperkt. Maar hij wist veel, hoor! Soms nog wel meer dan een ander. Hij kon zelfs tegen mij zeggen: ‘Dat weet jij toch niet’. Mooi vond ik dat.” Harrie zat ook in een rolstoel, maar hij deed wat hij kon. “We hebben altijd gekeken naar wat er wel kon en niet naar wat er niet kon”, zegt Roelof. “Zo zitten we in elkaar.”

Als je wil, kan er veel

Vijf jaar geleden is Harrie op 55-jarige leeftijd helaas overleden. “Hij kreeg een hersenbloeding”, vertelt zijn vader. “Maar … hij is zingend gaan slapen. Dat lazen we terug in het verslag van de begeleiders. Dat is heel passend voor hem. Harrie mopperde nooit. Hij was altijd vrolijk. Mijn vrouw, mijn andere zoon Berend en ik zijn de laatste dagen bij hem geweest. Ik denk dat Harrie uit het leven heeft gehaald wat er voor hem in zat.”

Soos en zingen in het kerkkoor

Roelof en Fenny, die vorig jaar zestig jaar getrouwd waren, probeerden zoveel mogelijk naar hun zoon te gaan – en er daarmee ook voor de andere bewoners te zijn. Ze zeiden altijd tegen elkaar dat als ze 60 jaar zouden zijn, ze dichter naar Harrie zouden verhuizen. Zo verhuisden ze naar Rolde en werd het vrijwilligerswerk nog intensiever. Klusjes werden opgepakt, ze droegen bij aan de soos en bij de kerkdienst helpen ze nog steeds mee.

“We zetten dan alles klaar in de zaal”, legt Roelof uit. “We proberen van de ruimte echt een kerkzaaltje te maken. We zetten de stoelen neer zoals in een kerk, een beetje als een halve cirkel. We creëren een plek voor de dominee. We halen de bewoners op én we zingen mee in het kerkkoortje. Met het zingen is het ook begonnen. Er werd ons gevraagd of we in het koor wilden om stemming er tijdens de diensten goed in te krijgen.” Met de soos zijn Roelof en Fenny nog niet zo lang geleden gestopt. “Mijn vrouw is wat vergeetachtig aan het worden. We doen het wat rustiger aan.”

Maar verbonden met De Trans blijven ze zeker. “We hebben echt een warm gevoel bij deze organisatie. Onze zoon heeft het hier goed gehad en het vrijwilligerswerk is zo’n mooie ervaring. Het geeft ons altijd zoveel plezier. Al die stralende gezichten van de bewoners, daar doe je het voor. Zo heb ik ook achter de bar gestaan. Als er dan een bewoner kwam, wist ik vaak precies hoe ze hun koffie dronken. Dat ik dat wist, zorgde voor zulke stralende gezichten. Dat is echt prachtig!”

Je kunt zoveel betekenen

Als een van de leukste herinneringen aan het vrijwilligerswerk noemt Roelof een uitje naar De Efteling. “We gingen met ruim vijftig bewoners. De burgemeester had vijftig vrijkaarten gekregen en die aan De Trans gegeven. Hij en de toenmalige directeur van De Trans gingen ook mee. Op de terugweg aten we in Staphorst patat met een kroket. Want een uitje zonder patat is natuurlijk geen uitje. De directeur en de burgemeester bedienden ons. We vonden het allemaal geweldig!”

Roelof hoopt dat er meer mensen vrijwilligerswerk bij De Trans willen doen. “Je kunt zoveel betekenen”, weet hij als geen ander. “En je krijgt er zelf heel veel voor terug. Ik kan het echt aanraden. Mijn vrouw en ik hebben het al die jaren met heel veel plezier gedaan en zolang het kan blijven we ons nog inzetten. Wel wat minder dan vroeger, maar wat kan, dat kan!”