Hart voor de zorg

Dat enthousiasme over de zorg bracht Dieny naar de A-opleiding, zuster in het ziekenhuis. “Helaas zakte ik daar op een tiende punt. Ik wilde zó graag een opleiding doen in de zorg. Dat was me op het lijf geschreven”, vertelt ze.

Juiste keuze uiteindelijk gemaakt

Het idee om in de zorg te werken, liet haar niet los. Een nicht die in de zorg werkte, zette haar aan het denken. “Zij vertelde zo enthousiast over haar werk. Dat gaf me een duwtje in de goede richting.”

Maar ondanks dat duwtje twijfelde ze nog steeds. “Ik stond bij een brievenbus. Met mijn sollicitatiebrief in mijn hand. Moest ik het écht doen? Toen dacht ik: nee, niet langer wachten. Gewoon doen.” Niet veel later bleek dat Dieny de juiste keuze maakte.  “Ik werd aangenomen!”

Thuis op de afdeling

Na een tijdje kwam De Trans op haar pad. Al snel volgde de eerste kennismaking. Op 1 april 1978 ging Dieny naar een informatiedag. “Ik was al aangenomen, maar ik wilde weten waar ik terecht zou komen. Toen ik alles zag, dacht ik meteen: dit is mijn plek.”

“Die eerste dagen voelden als een sprong in het diepe. “Ik was achttien en kwam terecht in een onbekende wereld. Deuren sloegen dicht, bewoners schreeuwden, en iemand trok zelfs aan mijn haar. Ik was overdonderd, maar dacht: ik laat me niet kennen. Dit werk is wat ik wil, hoe moeilijk het ook is.”

Dieny hield vol en voelde zich al snel thuis. “Je leert kijken naar kleine signalen en écht zien wat iemand nodig heeft. Dat blijft het mooiste aan dit werk, ook nu nog. Geen dag is hetzelfde en het draait altijd om de mensen.”

De kracht van samenwerken

Het team waarin Dieny nu werkt is hecht. “We kennen elkaar door en door. Als iemand een lastige dag heeft, vangen we elkaar op. Soms hoef je niets te zeggen; je weet gewoon wat de ander nodig heeft.”

Die sterke band werkt ook door in de zorg voor de bewoners. “Eén van onze bewoners begeleid ik al sinds 1996. Hij is nu een heel ander iemand dan toen. Het is prachtig om te zien hoe hij als persoon groeit.”

De kleine momenten die het verschil maken

Die groei is voor iedereen anders. Iedere bewoner is anders en heeft zijn eigen handleiding. “De één heeft een zachte benadering nodig, de ander juist een stevigere aanpak. Het is steeds opnieuw kijken wat werkt. Maar als het lukt, krijg je daar zoveel voor terug.”

Dieny geniet van de kleine momenten. “Een bewoner die na maanden oefenen ineens zelfstandig een kopje thee inschenkt. Of een onverwachte lach tijdens een activiteit. Dat soort momenten maken alles goed. Zo weet je waar je het voor doet.”

Toch weet ze ook dat het werk niet altijd makkelijk is. “Soms zit je er even doorheen, maar dan sta je er niet alleen voor. Als team vang je elkaar op.”

De zorg door de jaren heen

In 46 jaar zag Dieny de zorg compleet veranderen. “Vroeger werkte je op grote paviljoenen bij De Trans. Niet de kleinere woningen van nu. Tilliften waren er niet, dat moest allemaal vanuit je eigen kracht. Dagbesteding bestond ook nog niet, de bewoners waren de hele dag thuis. En je stond vaak alleen op een groep. Ik was achttien en moest mijn weg vinden.”